Taranczewski Wacław

Taranczewski Wacław; rocznica urodzin. ur. 4 marca 1903 r. w Czarnkowie, zm. 11 lutego 1987 r. w Krakowie. Polski malarz reprezentujący nurt dwudziestowiecznego koloryzmu Ze sztuką awangardową zetknął się po 1918 roku, poznając prace ekspresjonistów skupionych w grupie Bunt, formistyczne obrazy Zbigniewa Pronaszki i rzeźby Augusta Zamoyskiego. W 1921 r. wstąpił do Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, gdzie kształcił się pod kierunkiem J. Bocheńskiego i J. Wronieckiego. W 1922 r. przeniósł się do Krakowa by rozpocząć studia w Akademii Sztuk Pięknych. Trudności finansowe zmusiły go do powrotu do Poznania i kontynuowania nauki w Szkole Sztuk Zdobniczych. 1923 r. powrócił jednak do Krakowa i ukończył pierwszy rok studiów. Wszedł zarazem w krąg oddziaływania futurystów, nawiązał kontakty z awangardowymi twórcami, Leonem Chwistkiem i Józefem Jaremą. W roku 1925 trafił do pracowni Fryderyka Pautscha, zaś od 1927 r. kształcił się pod kierunkiem Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. W 1929 r. wraz z Kowarskim przeniósł się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Na przełomie 1929 r. i 1930 r. z Paryża przyjechał do Warszawy Tytus Czyżewski. Jego prace pobudziły warszawskie środowisko do uprawiania malarstwa kolorystycznego. W roku 1931 Taranczewski ukończył studia i zadebiutował podczas 2 Salonu Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. W 1933 r. wstąpił do reprezentującej kolorystyczną orientację grupy Pryzmat. Indywidualne wystawy Taranczewskiego odbyły się w Poznaniu 1932 r., 1936 r.; w Krakowie 1934 r. i w Warszawie 1938 r. W 1935 r. artysta odbył podróż do Paryża. W 1937 r., wraz z Piotrem Potworowskim zwiedzał Grecję i Włochy. W 1935 r. zajął się prowadzeniem w Poznaniu galerii Salon 35. W 1945 r. przyjął funkcję prezesa Związku Polskich Artystów Plastyków. Przyczynił się też do reaktywowania Szkoły Sztuk Zdobniczych, od 1946 r. Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych i objął stanowisko dyrektora tej uczelni. Od 1948 r. do 1970 r. był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Kierował tu Katedrą Malarstwa Dekoracyjnego. Za swą działalność artystyczną, pedagogiczną i organizacyjną został uhonorowany Nagrodą Miasta Poznania w roku 1946, Nagrodą Fundacji S. Guggenheima w Nowym Jorku 1958 r., Nagrodą Miasta Krakowa w 1964 r. i Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki 1 stopnia roku 1969. Malował cyklami. Najbardziej jego znane dzieła to: Martwa natura z zielonym dzbanem, Martwa natura z błękitnym wazonem i muszlą, Martwa natura z klatką, Pień, Krzesło i sztaluga, Mała malarka, Martwa natura ze Świątkiem, Koncert w Atelier, Trio. Polichromie realizował głównie w architekturze sakralnej. Powstało ich wiele. Najważniejsze to: Kościół Najświętszej Marii Panny w Poznaniu i Kościół św. Marcina w Poznaniu, aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Zaprojektował i zrealizował witraże w katedrze warszawskiej, poznańskiej i w kościele parafialnym w Borku Fałęckim w Krakowie. Obrazy Wacława Taranczewskiego znajdują się w zbiorach wszystkich ważniejszych muzeów polskich, także w kolekcjach prywatnych w Polsce i zagranicą.

Źródła:
– https://culture.pl/pl/tworca/waclaw-taranczewski
– https://regionwielkopolska.pl/artykuly-wybitni-wielkopolanie/taranczewski-waclaw-1903-1987/
– https://pjaesthetics.uj.edu.pl/documents/138618288/139072849/Taranczewski.pdf/3f96fa37-cca6-4036-95e0-774f97a5326d
– https://polskiemuzy.pl/barwne-eksperymenty-i-kompozycyjne-modyfikacje-w-tworczosci-waclawa-taranczewskiego/
– https://apcz.umk.pl/AUNC_ZiK/article/view/AUNC_ZiK.2016.007,
– https://galeria-essey.pl/592,Oliwska_Droga_Krzyzowa_prof_Waclawa_Taranczewskiego
– https://lazarz.pl/?id=2&nr=9319
– https://pl.wikipedia.org/wiki/Wacław_Taranczewski