Nadulski Edward
Nadulski Edward; Urodził się w 1914 roku w Kamionce koło Lubartowa. Edukację artystyczną rozpoczął w 1938 roku w Wolnej Szkole Rysunku i Malarstwa im. Ludwiki Mehofferowej w Lublinie. W latach 1948-1955 studiował w Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Edward Nadulski należy do pokolenia najwybitniejszych i najlepszych kolorystów oraz postimpresjonistów polskich. Malował i rysował przede wszystkim pejzaże, akty, portrety, kompozycje o daleko zaawansowanej kolorystycznej interpretacji natury. Po ukończeniu studiów wyjechał do Szczecina, gdzie podjął pracę dyrektora w PP Pracownie Sztuk Plastycznych. Równocześnie zajmował się projektowaniem graficznym. Po powrocie do Lublina w latach 1960-64 był kierownikiem Wydziału Kultury PWRN. Do 1972 roku przez dwie kadencje był prezesem lubelskiego okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 1972-76 prowadził lubelskie Biuro Wystaw Artystycznych. Pozostawił po sobie dorobek w postaci kilkuset obrazów. Prace artysty znajdują się w zbiorach prywatnych i publicznych w kraju, m.in. w: Muzeum w Zamku, w Lublinie, Muzeum Narodowym w Warszawie, jak również za granicą, m.in. w: Danii, Anglii, Szwajcarii. Za swoją twórczość otrzymywał nagrody i wyróżnienia, in. wyróżnienie w Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Przeciw Wojnie Lublin 1966 r., Nagrodę Wojewódzką za działalność artystyczną w roku 1969. W 1975 roku otrzymał 1 nagrodę w 8 Międzynarodowej Wystawie Sztuki Inter-75 w Holstebro, w Danii. Zmarł w 1978 roku w Lublinie. O twórczości Edwarda Nadulskiego pisali między innymi tacy znani krytycy: (…)Wszystkie te pejzaże, martwe natury i akty mają jedną cechę wspólną, dość zaskakującą u rasowego bądź co bądź kolorysty, co zdaje się niejako z góry zakładać afirmujący, pogodny stosunek do rzeczywistości. Przesyca je jakaś utajona nuta dramatyczna, która dźwięczy raz w płomienistym kształcie smugi barwnej, raz znowu w dominacji czerni konturu i cienia, raz wreszcie w ekspresyjnej deformacji przedmiotu(…) Jerzy Zanoziński, z katalogu wystawy indywidualnej E. Nadulskiego w BWA w Lublinie, w 1974 roku. (…)Najczęściej realizuje pejzaże, martwe natury, portrety. Są to obrazy kreowane szybkimi uderzeniami pędzla, mocne i niespokojne w wyrazie, o delikatnie rozświetlonej kolorystyce, co jakoś prowadzi do wniosku, że mamy do czynienia z malarską manifestacją autorskiej nostalgii. Uwierzytelniają ów wniosek, czy raczej wrażenie, przede wszystkim pejzaże, przedstawiające motywy z okolic, gdzie Nadulski urodził się i które chętnie do dzisiaj odwiedza. Ale także w kwiatach i portretach odnajdujemy ten ton refleksyjny, pojawiający się zresztą równolegle, co zaskakujące i unikalne, z wyrażaną w sposób malarski apoteozą chwili. I w tym właśnie mieści się głęboka dojrzałość twórczości Edwarda Nadulskiego (…) oraz jej poznawcza i artystyczna atrakcyjność(…) Ireneusz J. Kamiński, z katalogu wystawy indywidualnej E. Nadulskiego w BWA w Koszalinie, w 1977 roku.
Źródła:
http://www.nadulski.pl/
https://liceumplastyczne.lublin.pl/nauczyciele/index.php?id=31
