Miró Joan

Miró Joan; rocznica śmierci. Urodzony 20 kwietnia 1893 r. w Barcelonie, zmarł 25 grudnia 1983 r. w Palma de Mallorca: kataloński malarz, rzeźbiarz i ceramik. Jego dzieła należące do nurtu surrealizmu są wyrazem powrotu do dzieciństwa i interpretowane jako „piaskownice dla podświadomości”. Styl Miró to połączenie prostej formy i bardzo żywych kolorów. Prace odzwierciedlają tęsknotę artysty za dzieciństwem, kojarzą się bowiem z rysunkami małego dziecka. Joan Miró urodził się jako syn złotnika i jubilera. Miał zostać poważnym biznesmenem, równolegle ze sztuką studiował nawet biznes. Niezbyt długo jednak pracował w zawodzie księgowego. Przypłacając to załamaniem nerwowym oddał się całkowicie sztuce. Początkowo Miró tworzył w różnych stylach, na przykład fowistycznym i kubistycznym. Po roku 1920 zamieszkał w Paryżu, gdzie poznał Pabla Picassa, Wasilija Kandinskiego i innych znanych artystów. W 1924 roku dołączył do surrealistów z kręgu André Bretona, zawsze jednak pozostając nieco z boku. Ten fakt pozwolił mu eksperymentować z różnymi stylami bez obawy, że zostanie wykluczony ze środowiska. Niezależność ta jest mocno widoczna w jego pracach. Pod wpływem surrealistów rozwinął swój indywidualny styl, czyli zestawianie i umieszczanie w sąsiedztwie kolorowych znaków i poetyckich form, które kojarzą się zarazem z pozornie naiwną świeżością inwencji i z wybujałym oraz barokowym duchem katalońskim. Jego stylistyka to organiczne formy i spłaszczony rysunek o ostrych liniach. Styl Miró wykształcił się ostatecznie z początkiem lat 30. 20 wieku. Charakterystyczne żywe kolory i proste formy to typowy styl Miró. André Breton, twórca surrealizmu i jeden spośród jego bardziej radykalnych teoretyków, nazwał Miró najbardziej surrealistycznym spośród nas wszystkich. W tych czasach Miró zyskał sławę i zaczął być rozpoznawalny poza granicami Francji. W latach 1940–1948 Miró wrócił do Hiszpanii i zaczął pracować z różnymi mediami: rzeźbą, ceramiką i muralami, czyli malarstwem ściennym. W 1947 roku wyjechał po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych, gdzie miał kilka monograficznych wystaw z najważniejszą spośród nich w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w latach: 1951 oraz 1959. W roku 1954 Miró zdobył nagrodę na Biennale w Wenecji. W 1959 roku André Breton poprosił Miró, aby wziął udział w wystawie Hołd surrealizmowi wraz z Enrique Tábarą, Salvadorem Dalim i Eugenio Granellem. W tym samym roku Miró otrzymał Guggenheim International Award. Z początkiem lat 60. 20 wieku jego prace doceniły największe muzea na świecie, organizując mu wystawy, a Miró tworzył ilustracje, litografie i monumentalne rzeźby dla założonej przez Aimeé Maeghta, sławnego marszanda sztuki, Fundacji Maeghta. W roku 1968 Miró uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu Harvarda, a w 1979 roku Uniwersytetu Barcelońskiego. W 1968 roku ukończył realizacje zamówień na dwie duże kompozycje ceramiczne, dla siedziby UNESCO w Paryżu: Ścianę Księżyca oraz Ścianę Słońca. W roku 1972 powstała Fundacja Miró, czyli muzeum sztuki współczesnej poświęcone jego twórczości. W 1980 roku Miró dostał Złoty Medal Sztuk Pięknych z rąk króla Hiszpanii Juana Carlosa. Pod koniec życia Miró zaczął korzystać z różnych form wyrazu, tworząc między innymi setki ceramik. Zmarł w swym domu w Palma de Mallorca 25 grudnia 1983 roku. Wiele jego dzieł można obejrzeć w Fundacji Joana Miró w Montjuïc w Barcelonie i w National Gallery of Art w Waszyngtonie. Tytuły wybranych prac artysty to: Karnawał arlekina z lat 1924–1925; Wnętrze holenderskie 1928 r.; Macierzyństwo 1929 r.; Rzeźba Konstrukcje 1930 r.; Kobieta, ptak, gwiazda 1942 r.; Snobistyczny wieczór u księżniczki 1944 r.; Kobieta w nocy 1945 r.; Rzeźba Ptak z lat 1944–1946; Ceramiczna dekoracja przed gmachem UNESCO w Paryżu z lat 1951–1958; Ceramiczna dekoracja dla Uniwersytetu Harwarda z lat 1951–1958; Trzy ptaki w przestrzeni z lat 1938–1960.

Źródła:
https://www.spain.info/pl/szlak/miro/
https://pl.pinterest.com/thonir/joan-miro/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3